Cattery nieuws.
De kittens van Gen en Purk zijn geboren
Ragdoll kittens van Allweneedis Genesis & Allweneedis Pure Chocolate Passion
D at onze Gen überhaupt weer zwanger was, was eigenlijk al een klein wonder. Halverwege Gen haar vorige bevalling vielen de weeën plots volledig weg. Daardoor eindigde die bevalling uiteindelijk in een keizersnede. De dierenarts had nog nooit zo’n slappe baarmoederhoornen in handen gehad. Tijdens de ingreep scheurde de baarmoederwand ook nog eens spontaan open in haar handen. Na afloop was alles weer netjes hersteld. Maar of Gen in de toekomst nog wel weer makkelijk zwanger zou worden durfde de dierenarts eigenlijk niet te voorspellen.
D e kittens uit haar voorgaande 2 nestjes waren allemaal als huisdier uitgevlogen. Ik hoopte zelf een kitten van haar aan te houden met show kwaliteit, maar dat zat er niet tussen. Ik hoopte dan ook vurig dat een derde nestje van Gen nog mogelijk zou zijn.
Toen we besloten weer verder te gaan met fokken stond Gen dan ook boven aan mijn verlanglijstje.
B ij Gen was het wat moeilijk te zien of ze wel krols genoeg was om te worden gedekt. Daarbij was het voor Purk zijn eerste keer. Hij toonde al wel interesse in de dames, maar of hij het ook al echt kon wisten we niet. Tijdens Gen haar logeerpartij bij Purk hebben we geen dekking gezien. Ze waren zo lief voor elkaar dat ik Gen wat langer dan gebruikelijk bij Purk had gelaten.
Omdat ik een zwangerschap uit dit logeer partijtje niet verwachte, was mijn blijdschap dan ook des te groter toen Gen toch zwanger bleek te zijn. Nu wisten we alleen niet zo exact hoe lang ze zwanger was. Aan de hand van een echo is er een schatting gemaakt van wat haar uitgerekende datum zou zijn.
Onze nachtelijke uurtjes, wachtende tot de weeën goed op gang zouden komen.
Op weg naar de dierenarts.
De laatste dagen van haar zwangerschap verstreken zonder dat er enige activiteit leek te zijn. Dan zou ze zeker toch nog niet zo ver zijn geweest als op de echo leek dacht ik nog. Als een havik hield ik iedere gedragsverandering nauw in de gaten. Een paar keer dacht ik dan ook wel wat voorweeën te hebben gezien. Maar ook dan kan het nog zo een paar dagen duren. Nadat er eenmaal een slijmerige substantie uit haar vulva was gekomen wist ik dat het binnen enkele uren moest gaan gebeuren. Maar nog zette de weeën niet door. Mijn dierenarts wilde het ook niet langer meer aankijken. Een keizersnede werd het die middag van 24 januari 2019 dus nog. Daarbij zou ze ook gelijk worden gesteriliseerd. Deze onzekerheid wilde ik namelijk niet nog eens. Een poes die geen duidelijke weeën krijgt en al helemaal geen persweeën, tja dat kan natuurlijk niet.
D e ingreep kon wel even duren en er was voldoende assistentie in de praktijk. Ik zou dan ook thuis een telefoontje afwachten zodra ik het gezinnetje kon komen ophalen. Al snel werd er gebeld, maar bij lange na niet met de verwachte mededeling dat ik ze kon komen ophalen. In plaats daarvan kreeg ik te horen dat ze nog bezig waren met Gen, dat ze 5 kittens bij zich droeg, maar dat ze alle 5 al dood waren. De grond stortte onder mijn voeten in elkaar. Een heel nest in 1 klap weg, hoe kon dit, waarom? Had ik nou toch maar eerder aan de bel getrokken en waarom had ik dat eigenlijk niet gedaan? Ondertussen kwam de vraag of ik kittens of baarmoederweefsel voor onderzoek opgestuurd wilde hebben. Dan moesten ze de procedure daarvoor namelijk in gang gaan zetten. Ik wist het niet, ik wist even helemaal niets meer, ik wilde even helemaal niets meer. Wat had het nog voor zin hoor ik mijzelf vragen. De kittens kreeg ik er niet meer mee terug en er zou door dit gebeuren ook niets van haar lijn door gaan voor de fok waar het mogelijk nog belangrijk voor zou kunnen zijn. Dus sloot ik het gesprek met de assistente af met dat we het hierbij zouden laten.
H oeveel tijd er na dat telefoontje verstreken was weet ik niet. Ik was volledig van de kaart. Waarom wilde ik eigenlijk zo nodig toch weer verder met fokken. Had ik dan niet al genoeg mee gemaakt. Blijkbaar niet dus, want een heel nest in 1 keer verliezen, nee dat had ik nog niet mee gemaakt. “Men krijgt wat men aankan” . . . nou, geef mijn portie maar aan Fikkie, ik hoef het niet meer.
En toen ging weer de telefoon. Dit keer was het mijn dierenarts zelf. Ik kon nauwelijks uit mijn woorden komen toen ze zei dat ze in ieder geval 1 kitten met veel kunst en vliegwerk bij hadden gekregen. Een ander kitten waren ze nog steeds mee bezig. Af en toe nam die een teug adem om daarna weer stil te vallen, maar ze gaven nog niet op. Alle 5 de kittens waren volledig ontwikkeld en allemaal hadden ze in hun vruchtwater gepoept. Eén kitten zat daarbij ook nog eens goed klem. Mijn vermoeden werd dan ook bevestigd dat de zwangerschap te lang had geduurd.
En ik maar denken dat Muse haar bevalling een emotionele roller coaster was.
Nog zo verdrietig als ik was over de drie kittens die in het nestje van Muse heen waren gegaan,
zo blij was ik nu dat er nog twee van de vijf kittens van Gen uit de dood waren herrezen.
Vlak na thuiskomst van de keizersnede!
M eteen bij thuiskomst accepteerde Gen haar kittens gelijk. Het deet haar niets dat ze vreemd ruiken en vies smaken. Na een keizersnede is dat namelijk wel eens anders.
Wel hebben de kittens veel hulp nodig bij het vinden, pakken en vast houden van een tepel. Ook zijn ze behoorlijk onrustig en gillen dat ze kunnen!
Dag 1 van de kittens van Gen & Purk.
O mdat Gen behoorlijk volle melk pakketten heeft kwam ik op het idee om het kleinste kitten van onze Muse bij Gen te laten bijtanken.
Best even spannend, want hoe zou ze daar op reageren. Voor het kitten bleek het spannender te zijn dan voor Gen. Maar toen Gen haar ging wassen ontspande het kitten zich. En na wat aandringen en sturen van mijn kant lagen de drie kittens gebroederlijk naast elkaar te drinken. Ook toen we het kitten later weer terug brachten bij haar eigen moeder en broertje was het geen enkel probleem. Later nog eens herhaalt en weer ging het allemaal heel soepel en alle kittens waren goed aangekomen.