Dilemma; is deze hobby nog wel haalbaar voor mij?

Met een verdrietig gevoel moet ik onder ogen komen, constateren, toegeven, dat mijn hobby mij niet (meer) het plezier, de ontspanning en voldoening geeft die ik er ooit mee voor ogen had.

Nu sta ik dan ook voor de vraag; “kan ik het fokken voor mijzelf nog weer leuk en behapbaar krijgen of ga ik stoppen”.

In 2007 kwam het Ragdoll kattenras op mijn pad en ben ik mij gaan verdiepen in zijn historie, karakter en gezondheid. Al snel begon het bij mij te kriebelen om mijn steentje te willen bijdragen in het behoud van dit prachtige ras.

Katten fokken werd het dus, maar dan wel als hobby! Want met maar af en toe een nestje uit uitstekende lijnen, met alle jaarlijkse gezondheidstesten en het welzijn van de dieren voorop, valt nu eenmaal geen geld te verdienen. Sterker nog een hobby mag geld kosten en met hoe ik deze hobby uitoefen zijn de kosten nog hoog ook.
Daarnaast gaat er ontzettend veel tijd in zitten, veel meer dan van een hobby gebruikelijk is. Het is ook niet een hobby die je even weg kan leggen als je even wat minder in je vel zit. Sterker nog, je moet 24/7 aan staan om het welzijn van je dieren goed te kunnen monitoren.

Het instant houden van het Ragdoll ras zoals de grondleggers Ann Baker en later de Daytons het ras voor ogen hadden werd mijn doel. Ik stelde mezelf de keus om te gaan fokken met 100% traceerbaar traditionele lijnen of lijnen waar nog een klein percentage outcross aan toe was gevoegd. Met de gedachte dat dat destijds was gedaan om de genenpool te vergroten en dat een hybride ras niet in maar enkele generaties gelijk al helemaal naar wens is en er dus misschien nog iets moest worden bijgestuurd, koos ik voor die weg en zo ontstond in 2008 mijn Ragdoll cattery “All We Need Is”.
Door het bezoeken van kattenshows en daar met eigen Ragdolls aan mee te doen werden contacten gelegd om mee samen te werken. Om een ras in goede gezondheid instant te kunnen houden heb je tenslotte samenwerking nodig, dit kan je gewoonweg niet in je eentje. Samenwerken is dan ook altijd mijn motto geweest.

Inmiddels zitten we in 2025 en fok ik alweer 17 jaar dit prachtige ras. In die 17 jaar heb ik gemiddeld 2 nestjes per jaar gehad. Ik ben dan ook zeker geen vermeerderaar, al is dit wel de definitie van fokken.

Met hoe ik de ouderdieren selectief uitzoek zou ik mijzelf eerder een veredelaar willen noemen dan fokker.

Maar inmiddels is mij duidelijk dat dit gelijk ook mijn valkuil is. Een ras op een gezonde manier laten voortbestaan kan alleen door het beste kitten uit een combinatie voor de fok door te laten gaan en met enige regelmaat andere bloedlijnen toe te voegen. Maar zelfs met de prachtige samenwerkingen die ik in de loop der jaren heb gehad loop ik momenteel toch vast. De zoektocht naar nieuwe bloedlijnen die passen binnen mijn visie, of het vinden van een kater waar ik met mijn eigen poesjes op dekking mag komen, is inmiddels een kwelling geworden.

De afgelopen jaren is het uiterlijk van de Ragdoll alle kanten opgevlogen zowel qua profiel, grote als kleuren. Oren die te klein worden, ogen of beter gezegd het hele hoofd te rond, voorhoofd………..

Zoals ik het omschrijf; “de Ragdoll verliest langzaamaan zijn unieke uiterlijk” en als we zo door gaan is de Ragdoll nauwelijks nog te onderscheiden van een Brits Langhaar, Birmaan, Pers enz.

Ik schrik er van hoeveel Ragdoll fokkers hierin mee gaan (ook al zeggen ze van niet). Ik betrap mezelf ook op dat ik grote zeiloren niet mooi vind, maar ik weet dat mijn kittens daarin groeien en dat eenmaal uitgegroeid het wel goed zit.
In mijn zoektocht naar andere bloedlijnen om mijn fok programma mee voort te zetten en te versterken loop ik dan ook steeds tegen dingen aan die niet passen in de visie die ik heb. Zoals bijvoorbeeld de hoeveelheid outcross die er in de meeste lijnen zit, wat voor een deel ook de oorzaak zou kunnen zijn van de grote verschillen in uiterlijk van de Ragdoll. En dan de prijzen die voor een Ragdoll met fok-rechten gevraagd worden, waarbij ook nog eens zoveel beperkingen worden opgelegd dat ik met mijn kleine cattery geen kant op kan, maakt de zoektocht naar andere bloedlijnen voor mij nogal frustrerend en een hele intensieve klus.

Nu sta ik voor de vraag; “kan ik het fokken voor mijzelf nog weer leuk krijgen of ga ik stoppen”.

Naast de veranderingen in het Ragdoll-fokkers-wereldje zijn er privé ook dingen verandert. We zijn vrijstaand gaan wonen om meer ruimte voor de katten te kunnen creëren. Met een lap grond er om heen om wat makkelijker buiten te kunnen vertoeven met 2 kinderen in het ASS spectrum.

Zelf heb ik op latere leeftijd de diagnose autisme en ADD gekregen en in plaats van daar rekening mee te gaan houden door mijn dagen minder overweldigend voor mij te maken, ben ik juist meer gaan doen.

Zoals mijn eigen onderneming starten om zo financieel een steentje bij te kunnen dragen. Terwijl het huishouden en de zorg voor kinderen, katten en het onderhoud van huis en tuin eigenlijk al teveel was.
Mijn autistisch brein is in veel dingen een vloek en een zegen. Dat wat ik allemaal wil doen, wil ik graag goed doen en volgens de regeltjes (al dan niet door mijzelf opgelegd). Ieder dingetje bekijk ik van alle kanten voordat ik ergens iets mee doe of een beslissing over neem. Mijn brein loopt over van ideeën, maar vervolgens ook vast door alle taken die ik heb en prikkels die veel te hard binnen komen. De vele rotondes en doodlopende wegen in mijn brein en de gefragmenteerde informatie verwerking zorgen er voor dat gespreken en het verwerken van informatie niet soepel verlopen. Dat ik tijdens een gesprek in een gezelschap stil ben is niet omdat ik niets te vertellen heb, maar omdat ik altijd achterloop op het onderwerp. En hoe overweldigender mijn dagelijks leven is, hoe meer last ik heb van mijn autistisch brein. Het wordt dan ook tijd dat ik mijn diagnose serieus ga nemen en mijn leven daar waar mogelijk wat ga “versimpelen”.

Gewoon volledig stoppen met fokken zou natuurlijk de kortste klap zijn maar zou ook betekenen dat de sociale contacten die ik via die weg heb, geleidelijk zullen vervagen. Dat zou ik jammer vinden, want voor mij zijn deze contacten best waardevol. Het zijn contacten met een gemeenschappelijke interesse zonder bijkomende verplichtingen zoals verjaardagen enz.

Zou het kunnen helpen als ik mezelf minder regels opleg wat betreft het fokken?
En zou ik mijn doelstelling en visie in het fokken kunnen loslaten?

Het ras op een gezonde manier willen laten voortbestaan betekend dat ik het beste kitten uit een combinatie voor de fok wil laten doorgaan. Maar kittens voor de fok willen verkopen veroorzaakt bij mij veel frustratie en twijfel. Een veelbelovend kitten langer aanhouden om te zien of het zich echt veelbelovend blijft ontwikkelen is op zich niet zo’n probleem. Tot dat ik er mee blijf zitten omdat er vanuit fokkers geen interesse in is en ik het uiteindelijk alsnog als liefhebber kitten moet verkopen.

Terwijl ik vervolgens kittens voor de fok verkocht zie worden die niet voldoen aan de rasstandaard van de Ragdoll. Dat geeft mij frustratie!

Daardoor vraag ik mij af of het mij zal helpen het voortzetten van het ras, en dus de wens kittens voor de fok door te laten gaan, los te laten en gewoon alle kittens als liefhebber te laten gaan tenzij een fokker voor de leeftijd van ca 8 weken laat weten interesse te hebben? Zou ik dat kunnen?

En zou ik dan ook de hoeveelheid outcross in een lijn kunnen loslaten? Het zou het zoeken naar een nieuw fokpoesje makkelijker maken. En de zoektocht naar een dekkater voor mijn poesje dat teveel verwant is aan mijn eigen katers vergemakkelijken. Dan wordt het aanbod zoveel groter dan wanneer ik naar alleen naar lijnen zoek waar nauwelijks outcross in zit.

Zou ik dat allemaal kunnen loslaten en mijzelf nog steeds een goede fokker vinden?
Of zijn er nog andere opties te bedenken om het fokken iets te versimpelen waardoor het fokken mij minder zal frustreren en het weer een aangename hobby kan worden?